:: [Marijesblik] ::

:: woensdag, januari 21, 2004 ::

Vandaag in de trein zaten twee vriendinnen van Turkse afkomst. Ze spraken gelukkig Nederlands met elkaar, zodat ik ze tenminste kon verstaan. Ze hadden steeds de slappe lach. Over niks! Terwijl het een grote bron van irritatie voor anderen was, vond ik het juist erg aanstekelijk. Het deed me afvragen wanneer ik voor de laatste keer zo onbedaarlijk niet-te-stoppen-last-van-je-buik gelachen heb. Lachen doe ik bijna iedere dag wel eens. Maar zo gegiebeld? Is het zo dat je als volwassene minder vaak de slappe lach hebt? Verandert het lachen naarmate je ouder wordt? Valt er nog wel wat te lachen als we oud en gerimpeld zijn?

Ik geloof dat ik voor mezelf moet constateren dat ik er wel een stuk serieuzer op geworden ben. En dat is ergens toch wel jammer!
:: Balance 5:22 a.m. [+] ::
...

Een muzikaal pareltje, ceedee van 'Oi va Voi' - Laugther through Tears. Binnenkort life te horen op Nederlandse bodem in de Melkweg.
:: Balance 3:59 a.m. [+] ::
...

Een paar keer per jaar word ik overvallen door klein leed, klein leed dat groot leed wordt en groot wereldleed. Dan denk ik dat ik de depressieve vrienden in mijn leven precies kan aanvoelen, dan verlies ik hoop dat het op deze aarde nog een beetje beter wordt en mis ik de mensen die dood zijn ineens vreselijk. Dan word ik overmand door verdriet. En net als angst of depressie zijn dit geen rationele gevoelens en is er geen enkele reden voor mij om me zo te voelen, omdat ik het gelukkigste wezen op deze aarde ben. Maar dat doet er dan even niet toe. In de psychologie heet dit een groot ‘empathisch’ vermogen te zijn. Je zou het ook ‘weltschmerz’ kunnen noemen. Welk naampje je eraan geeft, makkelijker maakt het niet. Wel verdraagzamer. Nu ik 32 jaar oud ben, weet ik zolangzamerhand hoe ik in elkaar steek. Dan is dit een periode dat ik me even rot mag voelen en het moment erop ontroerd door alle prachtige dingen in mijn leven. Weet ik dat het niet komt omdat ik ongesteld moet worden. Ik pak mezelf op en ga weer aan slag. Niet om de wereld te verbeteren, maar om de wereld dicht bij mij een beetje fijner te maken. Om anderen (net zoals ze dat bij mij doen) te laten voelen dat ze niet alleen staan. Ik heb al eens eerder hier gezegd, dat er na een dalende periode vanzelf weer een periode van stijging komt. En misschien is dat morgen wel al! Nu wil ik alleen maar heel graag dat Tibet bevrijd wordt van de Chinezen, vriendin T. weer een beetje licht ziet in deze donkere dagen en dat mijn lieve neefje en nichtjes zich nooit zo hoeven te voelen! O ja, wat dacht je van wereldvrede........:-)
:: Balance 10:23 a.m. [+] ::
...