:: [Marijesblik] ::

:: dinsdag, juli 30, 2002 ::

Enige manipulatieve trekjes is mijn familie niet vreemd.
Een beetje naar aanleiding van het gesprek met mijn broertje (zie 23 juli) heb ik eens na zitten denken over de invloed die je als ouders op je kinderen hebt of zou moeten hebben. Mijn moeder is van het type ‘mijn kinderen zijn als plantjes, die hoef je alleen maar te voeden, te verzorgen en soms te ondersteunen met een stokje, verder groeien ze vanzelf’. Mijn vader is meer van ‘je hoeft niet te doen wat ik zeg, maar als ik jou was zou ik mijn advies maar opvolgen….’. Beide zijn op hun eigen manier heel goed in het sturen met of zonder stokje (lees: manipuleren).

Je kunt heel lang discussiëren over hoe sturend je als ouder zou moeten zijn. Er is toch helemaal niks mis mee dat je het beste voor je kinderen wilt, dat je wilt dat ze hun capaciteiten zo goed mogelijk benutten en dat ze de kansen pakken die hun voor de voeten ligt?! Het is toch heel redelijk dat je als ouder je kinderen helpt (in) te zien wat het beste voor ze is of wat hun capaciteiten of kansen zijn?!

Ook ik heb net als mijn broertje wel degelijk de druk van mijn ouders dat ik een fatsoenlijke opleiding moest gaan volgen, gevoeld. Zo werd ik naar het gymnasium gestuurd met een HAVO/VWO-advies, ben ik naar drie jaar overgestapt naar het atheneum en ben ik na 9 jaar (!) middelbare school maar een universitaire opleiding gaan volgen. En omdat ik geen idee had van wat ik wilde studeren heb ik het advies van een begaafdheidsonderzoek maar opgevolgd. Al met al ben ik er zeker niet slechter van geworden!

Maar zou het zo kunnen zijn dat als ik van jongs af aan gestimuleerd was in het maken van mijn eigen keuzes en dat deze hoe dan ook goed waren, ik misschien iets heel anders gedaan zou hebben? Ik weet het niet en eigenlijk maakt het ook niet zoveel uit. Mijn leven duurt (als het goed is) nog heel lang en je bent nooit te oud om te leren. Ik hoop dat mijn broertje zich dat ook realiseert. Dat hij helemaal niet hoeft te wachten tot hij zijn diploma gehaald heeft om zijn eigen leven te gaan leiden.
:: Balance 4:10 a.m. [+] ::
...

Op de voorpagina van het Rotterdams Dagblad van vandaag: Neuriën voorkomt bijholteontsteking
Zweedse wetenschappers denken dat zij een behandeling voor bijholteontsteking (sinusitis) hebben gevonden: veel neuriën. Sinusitis is een ontsteking die wordt veroorzaakt door bacteriën. Die gedijen goed in stilstaande lucht in afgesloten ruimtes in een verstopte neus. Door het neuriën kunnen verstoppingen worden opgeheven. De verse lucht kan de bacteriën doden.,,Als je de hele dag neuriet, krijg je geen sinusitis,'' zegt de Zweedse onderzoeker Jon Lundberg.

Nu moet je voor neuriën in een goede bui zijn is mijn ervaring. En dat ben ik NIET!


:: Balance 7:47 a.m. [+] ::
...

Een gewaarschuwd mens telt voor twee: ik zou vandaag maar heel lief voor mij zijn. Ik ben begonnen met lijnen en daar word je heel chagerijnig van!!!
:: Balance 3:08 a.m. [+] ::
...

Hollen & Stilstaan
Mijn eerste baan was in het marktonderzoek. 26 jaar oud en net klaar met mijn studie begin ik vol goede moed bij een klein bureau. Al snel ontwikkelde ik een grote liefde voor het vak én het bedrijf. Dat heeft me de das omgedaan. Na 1 jaar kreeg ik ineens nog meer verantwoordelijkheid door het wegvallen van een senior en ik, de ‘eager beaver’, dacht dat wel aan te kunnen. Ik had een beetje meer van mezelf moeten houden. Na twee jaar weken van of 60/70 uur (hollen) of 40 uur (stilstaan) gedraaid te hebben gaf mijn lijf het op. Hartkloppingen, oorsuizingen, geheugenstoornissen, hyperventileren en overmatig zweten. De muur die ik allang op me af had zien komen, was er: keihard en onverbiddelijk.
Mijn baas en ik hoopten dat een paar weekjes vakantie me er wel weer bovenop zou helpen. Ik liep in Sevilla rond en dacht dat ik gek werd. Het enige dat ik wilde was naar bed als ik wandelde en lopen als ik in bed lag. Wat een onrust! Ik voelde me een ‘loser’: in paniek, onzeker, boos, verdrietig en eenzaam. Misschien moest ik toch maar wat langer rust nemen. Maar hoe doe je dat als je dat al zo lang niet meer gedaan hebt en ontzettend ongeduldig bent omdat je snel weer beter wilt zijn?
Stapje voor stapje. Medicijnen en een haptonoom om me te helpen ontspannen, een psychotherapeut om me te coachen en later een advocaat om mijn zaak te verdedigen tegenover mijn werkgever.
Ik ben nu bijna 1 ½ jaar verder. Ik werk weer. Vier dagen in de week. Ik heb geleerd te accepteren dat ik ben zoals ik ben: dynamisch, enthousiast en actief. Ik ben nog steeds aan het leren, maar mijn ambitie laat ik niet meer ten koste van mezelf gaan.
:: Balance 4:28 p.m. [+] ::
...

Mijn jongste broertje studeert in Amsterdam. Hij is derdejaars en haal alles nominaal. Het ziet er dus naar uit dat hij komend jaar gaat afstuderen. Kleine broertjes worden groot!

Hij heeft zijn eindexamen op een school voor volwassenen onderwijs (m.b.v. certificaten) gedaan. Als bijbaantje werkte hij in een grand café. Dat betekende na het werk eindeloos zuipen, blowen en uitgaan. Niks mis mee!
Ik sprak sporadisch met hem over het oppervlakkige leven dat hij vond dat hij leidde. Een dergelijk leven had iets heel aantrekkelijks, maar hij wist niet of het nu wel echt bij hem paste. Het zag er naar uit dat hij niet zou gaan studeren, maar nog een tijdje zou gaan pierewaaien. Daar heeft de familie een klein stokje voor gestoken. In een familieberaad waarnaar we hem met een smoes hebben weten te lokken, hebben we op hem in gepraat. Dat hij meer in z’n mars heeft dan dat hij zelf dacht, dat hij nu vooral in het leerritme moest blijven, dat het zonde zou zijn als hij zijn kansen niet zou grijpen. En zo is hij toch begonnen met studeren. En “eenmaal op de snelweg, wil(de) hij er niet meer af”. De overheid verzorgt zijn studiefinanciering en zijn OV-kaart, mijn vader staat hem extra financieel bij en wast zijn kleren, mijn moeder zorgt er op gezette tijden voor dat hij zijn broodnodige vitaminen binnenkrijgt, zijn oudste broer voor de goedkope avondjes (nachtjes) met mixjes (want die kan je je als student niet veroorloven) en ik help bij het maken van papers. Zo hoort dat in een familie, lijkt me. Elkaar ondersteunen en soms misschien een beetje sturen.

Mijn broertje lijkt daar iets anders over te denken. Hij is bijna 24 jaar, heeft bijna drs. voor zijn naam staan. Hij vertelde me dat hij zijn bedankspeech al klaar heeft liggen. Iets in de trant van ‘bedankt familie voor de ondersteuning de afgelopen jaren, maar nu ik ga ik dan eindelijk het leven leiden dat ik zelf wil’. Ik voel woede en verdriet. Eerst begreep ik helemaal niet waarom. Ik dacht dat ik hem de afgelopen drie jaar juist ondersteund had in het leven dat hij wilde leven. Nu voelt het als een soort ‘stank voor dank’. Het doet ook pijn om me te realiseren dat hij kennelijk niet in staat is geweest zijn eigen keuzes te maken, zijn eigen besluiten te nemen.

Zou het iets te maken kunnen hebben met het feit dat hij de jongste is? Die zijn het meest verwend.
:: Balance 3:36 a.m. [+] ::
...

De gedachte dat mijn lief wel eens eerder dood zou kunnen gaan dan ik kan ik bijna niet aan. Ik denk er liever niet aan. Erover nadenken geeft me een angstig gevoel, alsof ik daarmee iets over me af kan roepen, alsof het de goden (duivels) verzoeken is. Er met elkaar over praten lijkt al helemaal ondraaglijk. Maar waarom eigenlijk? Het heeft ook iets van een ontkenning in zich, alsof ‘ons dat nooit zal overkomen’. Je mag alleen maar hopen dat het je niet overkomt.

Afgelopen zaterdag keken mijn lief en ik naar één of andere Engels kostuumdrama (waar ik helemaal dol op ben) en na een triest einde praatten we nog wat na. En helemaal in elkaar verstrengeld hebben we elkaar beloofd er alles aan te zullen doen om heel, heel oud te worden, zodat we ook heel, heel oud met elkaar kunnen worden. Dat heb je voor een deel in de hand, maar ik weet dat het leven ook rare onverwachte wendingen kan nemen. Gezien onze beider familiegeschiedenis ziet het er positief uit: de meeste voor ons hebben een respectabele leeftijd bereikt. En dat is waar je dan ook maar vanuit mag gaan. Dat dát ons gegeven is: samen helemaal verrimpeld en krom op een bankje voor ons huis te mogen zitten. Je weet wel, zoals in ‘On Golden Pond’
In bijna iedere katholieke kerk die ik bezoek steek ik een kaarsje op. Dat doe ik niet alleen voor de doden en de levenden, maar ook voor ons. Omdat ik echt hoop én geloof dat we samen heel oud worden, zelfs als één van ons er niet meer zou zijn.
:: Balance 9:37 a.m. [+] ::
...

Ik heb (en nu niet lachen!) een rubberallergie! Dat is ontstaan nadat ik heel lang in een tandartspraktijk heb gewerkt en dagelijks rubberen handschoenen aan had. Nu is het bij allergieën zo dat die cumulatief werken. Dus als het eenmaal begonnen is en je regelmatig met de betreffende stof waar je allergisch voor bent in aanraking komt, de consequenties steeds rodere, jeukerige, pijnlijke of etterige vormen aanneemt. Je wil niet weten hoe ik er dan uitzie: blaasjes in mijn gezicht en op mijn handen, een opgezette tong, abnormaal dikke lippen en mijn slijmvliezen worden aangetast.
Ik ben dus allergisch voor elastiekjes, voor ballonnen, voor sommige gummetjes, voor wet suits, voor de dynaband in de sportschool en ja, ik ben ook allergisch voor condooms. Het is heel onhandig, want hoe leg je je nichtje van 2 uit dat je haar ballon niet kunt opblazen of je one-night stand dat er niet (veilig) geneukt kan worden. Nu is het tegenwoordig zo dat ze voor de ballonen een handig hulpstuk hebben uitgevonden dat je gewoon bij de Intertoys kunt kopen en ter vervanging van de rubberen condooms kun je tegenwoordig andere kopen, van varkensdarm ofzo. Bijkomend voordeel daarvan is dat de rubberlucht niet zo sterk, het nadeel is dat ze niet zo sterk zijn en dat de keuze in maten beperkt is. Maar alles went, zo ook een dergelijke allergie. En nu ik niet meer dagelijks in de omgeving van rubberversnellers hoef te leven en ik een vaste partner heb, valt het allemaal best wel mee. Een enkele keer is het zelfs handig. Zoals vandaag: ik heb een lekke band. Tja, die is ook van rubber. Ik hoef m'n handen daar in ieder geval niet vuil aan te maken.

:: Balance 4:02 a.m. [+] ::
...

Under pressure!
De meeste sites die ik de laatste weken bezoek hebben al omgekat of zijn daar nog steeds heel druk mee bezig. Er wordt gewag gemaakt van het feit dat het response-tooltje nog beter gaat functioneren, dat de lay-out er nog gelikter uit komt te zien, dat de web-cam nog meer pixels aan kan enz. enz. Nu heb ik er (net als Luna gelukkig) echt de ballûh verstand van. Ik ben blij dat ik een fatsoenlijke template via blogspot kan kiezen, dat ik links kan plaatsen, dat ik een heel klein beetje html-tekst (hoe iets dik of cursief te krijgen) ken, maar daar houdt het dan ook echt mee op!
Het feit dat er op mijn bescheiden blogspotje niet gereageerd kan worden, is aan de ene kant heel rustig omdat je dan geen negatieve of domme reacties op je stukkies hoeft te lezen, aan de andere kant mis je daardoor wel een zekere interactiviteit waar het op internet toch veelal om gaat. Maar ik ben gewoon te trots om iemand te vragen daar mij bij te helpen. Ik weet namelijk hoeveel tijd dat in beslag neemt en tijd is vandaag de dag een kostbaar goed! Dus het is jammer voor die anderhalve koe-kop die deze site bezoekt: voorlopig blijft het er uitzien zoals het eruit ziet. Gelukkig las ik bij Luna dat het uiteindelijk om de inhoud gaat en niet om het uiterlijk. Daar ben je hier dan mooi klaar mee ;-).
:: Balance 4:56 a.m. [+] ::
...

Gisteren had ik even een moment dat ik me realiseerde dat de handeling die ik verrichtte, de houding die ik had, de manier waarop ik me gedroeg precies hetzelfde was als mijn vader. Meestal zeggen ze dat ik voornamelijk in mijn doen en laten op mijn moeder lijk, maar dus heel even niet gisteravond. Ik was op weg naar de wc in de kroeg en maakte en passant een opmerking tegen een vage bekende die aan een tafeltje zat. Mijn houding was er één van verlegenheid gemengd met zelfverzekerdheid en bravoure. Pas op de wc kwam ik tot de ontdekking dat de manier waarop ik praatte, stond en gebaarde een kopie van mijn vader was. Vijf jaar geleden had ik dat vreselijk gevonden. Nu is het zo dat ik mezelf steeds meer zie als een goede mengeling van mijn moeder, mijn vader en mezelf.
:: Balance 5:37 a.m. [+] ::
...

Soms begin ik de ochtend met een beetje lichaamsbeweging. Dat begint met het drafje naar de douche omdat ik veel te laat ben opgestaan. Als het haarwasdag is sta ik een 10 minuutjes te zweten met de föhn in mijn hand om het stro een beetje te fatsoeneren. Dan begint het ompakken van mijn tas. Ik heb namelijk zo’n tut die vind dat de tas moet passen bij de outfit, niet per sé bij de schoenen. Dat betekent geen zwarte tas bij een blauwe broek, geen rode tas bij een paars/roze outfit en geen blauwe tas bij een zwarte outfit. Ik loop naar de garage, kijk om mijn horloge en zie dat ik nog 5 minuutjes heb voor een tochtje van 4 minuten naar het station. Ik pak mijn fiets en begin me daar toch een potje te trappen. Na 1 minuut staan de zweetdruppeltjes me op het voorhoofd, voelt mijn rug kletsnat aan en is mijn haar vanwege de hoofdwarmte helemaal in elkaar gezakt. Nog 2 minuutjes van het station verwijderd. Ik ga in gedachten nog ff na wat ik ook al weer bij me moet hebben voor vandaag en ……ik ben bij het ompakken mijn poederdoos vergeten. En zonder poederdoos ben ik nergens. Dat is als Barabara Streisand zonder stem, J.Lo zonder zonnebril, Marcel zonder Yvonne en een LPF zonder Pim. Helemaal niks!!! Er zit niks anders op dan rechtsomkeert te maken. Gvd, mis ik ook nog mijn trein!
Ik sprint terug naar huis, ren de trap op, gris de poederdoos van de plank in de badkamer, ren mijn buurman bijna overhoop en zet nogmaals de gang in richting het station. Op het perron zie ik dat ik nog 4 minuten over heb voordat de trein komt.
In ieder geval hoef ik vanavond niet meer te gaan sporten!

:: Balance 9:37 a.m. [+] ::
...

Chips, ook nog m'n mobiel in de oplader laten liggen.
:: Balance 5:15 a.m. [+] ::
...

Vanochtend met veel precisie mijn boterhammetjes staan klaarmaken met mijn nog slaapdronken hoofd…bedenk ik me in de trein dat ze nog op het aanrecht liggen. Potverdomme dat begint al lekker vandaag :-((!!
:: Balance 3:11 a.m. [+] ::
...

Het lijkt er steeds meer op dat de erfenis van Pim Fortuyn niet in de politiek zijn sporen achterlaat, maar in ons taalgebruik. Uitdrukkingen die hij bezigde als ‘it’s a bloody shame’ en ‘ik heb er geen zin an’ worden ook door veel andere Nederlanders nagebekt.

‘Zo zal Pim het toch niet bedoeld hebben?’

:: Balance 4:44 a.m. [+] ::
...

Met dank aan Patrick.

	You are Rowlf! You don't draw attention to yourself much, preferring to keep your cool and stay in the background.
Take the What Muppet Are You? Quiz!

:: Balance 5:13 a.m. [+] ::
...

Diep in mij zit een saboteur, die ervoor zorgt dat ik mezelf heel erg in de weg kan zitten. Met tijd en wijlen steekt hij de kop op en zorgt ervoor dat ik de dingen zie vanuit de visie ‘dat het glas half leeg is’. Op dat soort momenten vind ik het leven een hoop geworstel en kost het me veel moeite om m’n kop boven water te houden. Zo in de loop van de tijd heb ik er enigszins mee leren leven, met deze depressieve buien. Ik weet dat ik niet toe moet geven aan de behoefte om in bed te blijven liggen, mezelf op te kruipen en de dag een beetje te verslapen. En zo zijn er meer handvaten die ik geleerd heb om toe te passen: werken, sporten, sociale dingen doen, geen alcohol drinken en mezelf vooral serieus nemen.

Dat betekent dat ik het mezelf niet mag toestaan te verzanden in een redenatie van ‘ik heb geen reden om me zo te mogen voelen, want ik heb een lief (de liefste die er op deze aardkloot rondloopt), een heerlijk huis in een leuke stad, een baan die ervoor zorgt dat ik o.a. elke dag lekker kan eten of op reis kan gaan naar Tibet, een familie die gezond is, een aantal goede vriendinnen waar ik ieder moment van de dag en nacht terecht kan….’. Dat zijn namelijk allemaal rationele argumenten en aan een depressieve bui is bijna niks ‘rationeels’. Daarom is het denk ik voor mensen die hier helemaal geen last van hebben, zo moeilijk te begrijpen. Zélfs ik kan mezelf moeilijk begrijpen op het moment dat ‘het glas weer half vol is’.

Ik ben nu dertig jaar en kom op een punt dat ik moet leren te accepteren dat het is zoals het is. Dat ik met mijn gevoeligheid een zekere weerbaarheid mis. En dat dat juist bijdraagt aan mijn persoonlijkheid. Dat de momenten waarop het leven er donker uitziet, ook weer voorbij gaan. Ik hoop dat die momenten steeds korter gaan duren als ik geaccepteerd heb dat dit ook ‘van mij’ is. Wie weet zal dan de macht van de saboteur steeds kleiner worden.
:: Balance 4:41 a.m. [+] ::
...