|
:: zaterdag, september 28, 2002 ::
Over een paar uur zitten we in het vliegtuig richting Beijing. Vanaf daar trekken we het verschillende vormen van vervoer (trein, bus, jeep) Tibet binnen. Het is nog steeds ongelooflijk dat ik voor de tweede keer naar dit mooie, bijzondere land ga. Ik heb echt een beetje heimwee gehad. Alhoewel de verwondering van de eerste keer, vijf jaar geleden, waarschijnlijk niet meer zo groot zal zijn, verwacht ik wel dat het zien van het Potala Paleis in het echt toch weer ontroerend zal zijn.
Maar goed, zo ver is het nog niet. De rugtassen zijn gepakt en het is steeds hetzelfde probleem: teveel willen meenemen en te weinig ruimte hebben. Je kunt ook niet kunt zeggen ‘ach dat wat we vergeten kopen we daar wel’, want Tibet is wat anders dan een Europees land. De mens is gelukkig vindingrijk en de echte belangrijke dingen heb ik bij me: mijn lief, paspoort, visa en geld. Dus alles komt goed! En ik ga alles als een spons in me opnemen. Zodra ik de mogelijkheid heb om iets te loggen, zal ik dan doen. Anders is het hier de komende maand stil. Mag ik u in dat geval de links die hier links staan aanbevelen!
:: Balance 3:16 a.m. [+] ::
...
:: donderdag, september 26, 2002 ::
In de psychologie leer je dat je als mens een aantal verdedigingsmechanismen (zoals projectie, rationalisatie, ontkenning, verdringing, identificatie, zelfverdoving e.d. ) tot je beschikking hebt. Ze dienen ertoe om in sterke emotionele toestanden te ‘overleven’.
Twee dagen geleden hoorde ik ineens een schreeuw van een vrouw achter op het plaatsje achter ons huis. In eerste instantie dacht ik dat het om een geintje ging, maar toen er nogmaals een harde schreeuw kwam realiseerde ik me dat het om iets veel ernstigers ging. Aangekomen bij het studentencomplex waar dit pleintje aan grenst, bleek er in het gebouw al een vrouw rond te lopen met een zware bloedende gezicht. Ze stond in het vrouwentoilet met een jongen. Trillend op mijn benen vroeg ik haar of ze even 1 minuutje alleen met me wilde praten. Ik vroeg haar of degene die dit haar had aangedaan op dit moment bij haar was. Ze knikte en vertelde me dat het haar ex was die haar geslagen had. De jongen stond er schuldbewust bij en deed heel hard zijn best de sporen die hij op haar had achtergelaten met doekjes weg te vegen. De sorry’s en ‘zo heb ik het niet bedoeltjes’ waren niet van de lucht. Zij zat in een stoel en deed haar best om te begrijpen wat er in de 5 minuten daarvoor gebeurd was.
Nu wil ik hier niet ingaan op de beweegredenen van een dergelijke gewelddadige man of op de vrouw als slachtoffer, omdat dit voor mij (ook al heb ik zelf ook eens in een gewelddadige relatie gezeten) tot op zekere hoogte nog steeds niet te begrijpen is. Het gaat me hier om het mechanisme van het ‘ontkennen van de gewelddadigheid van de jongen’, ‘het verdringen van de emoties die loskomen’. Ik zag het ook bij haar gebeuren. Je kunt er namelijk met je hoofd niet bij wat je aangedaan is en dus maak je het maar gewoon weg. En dat gebeurt heel geleidelijk. Het begint bij het kijken naar de schuldbewuste ex die met tranen in zijn ogen zijn excuses aan biedt. Het zorgt ervoor dat je niet met je eigen gevoelens bezig bent, maar je meteen weer op de ander richt. En als dan de bloedsporen weggewist zijn, dan ben je ook al weer een stapje verder in de richting van ‘er is niks gebeurd’. Zo haalt de menselijke geest steeds meer kleine truckjes uit om ervoor te zorgen dat als je dat niet wilt, je er (op dat moment) helemaal niks mee hoeft.
Omdat ik dit zelf ook (in mindere mate) ervaren heb, hoop ik van harte dat bij aankomst bij de eerste hulp is gebleken dat ze een gebroken neus had. In dat geval is er namelijk een grote kans dat ze iets langer geconfronteerd wordt met de consequenties van de actie van haar ex. En hoe meer je je realiseert dat je een dergelijke gewelddadige situatie nooit meer mee wilt maken, hoe beter. En misschien dat ze dan alsnog aangifte gaat doen bij de politie. Het hangt er allemaal vanaf hoe sterk de verdedigingsmechanismen zijn.
:: Balance 9:13 a.m. [+] ::
...
:: dinsdag, september 24, 2002 ::
Soms kan een positieve karaktereigenschap ook een negatieve zijn en soms kan een karaktertrekje zo aangeleerd zijn, dat je op een gegeven moment ‘besluit’ dat dat niet meer iets is wat je wilt. Nu is ‘je’ in dit geval heel abstract en algemeen, maar ik heb het hier natuurlijk over mezelf. Vroeger was ik altijd geneigd om confronterende, pijnlijke opmerkingen in een mooi pakje te verpakken: veel strikjes, tierelantijntjes en mooie papiertjes. Ik wilde namelijk graag aardig gevonden worden en daar horen geen ruzie-achtige, disharmonieuze situaties bij. In de loop van de jaren heb ik gemerkt dat deze eigenschap mezelf nog al in de weg stond. Dus heb ik ervoor gekozen om meer mezelf te zijn en de dingen gewoon maar te zeggen zoals ze in me op komen. En ook daar gaat de natuurlijke sociale censuur overheen, maar niet meer zo extreem als voorheen. Mijn mededelingen zijn geen kunstwerkjes meer, maar hooguit in een bruin pakpapiertje gewikkeld. Voor mezelf is dat aan de ene kant een opluchting want het is heerlijk om gewoon jezelf te kunnen zijn (vooral als dat van jezelf mag), maar aan de andere kant loop ik er ook wel weer eens tegenaan (“ieder voordeel heb zijn nadeel” laat maar zeggen).
Het overkomt me de laatste tijd regelmatig dat ik achteraf denk “Marije, had nu gewoon eens even je mond gehouden”. Het probleem ligt ‘m dan niet in de manier waarop de boodschap gebracht wordt, maar meer in de keuze of je een boodschap wel of niet moet brengen. Tja, en dan kom je weer heel dicht bij mijn persoonlijkheid. Ik ben iemand die graag ‘een duit in het zakje doet’ en dat kan soms heel verhelderend en nuttig zijn, maar soms ook heel vervelend en overbodig.
:: Balance 4:48 a.m. [+] ::
...
:: woensdag, september 18, 2002 ::
Heerlijk als mensen aan me vragen of ik afgevallen ben!!! Hoeveel weet ik niet, want er komt bij mij geen weegschaal in huis. Ik wens namelijk niet geterroriseerd te worden door zo’n apparaat!
:: Balance 5:00 a.m. [+] ::
...
:: dinsdag, september 17, 2002 ::
Het is wel fijn hoor dat contactlenzen tegenwoordig steeds dunner worden, zodat het draagplezier vergroot wordt, maar onhandig is het ook wel! Vlak voordat ik wilde gaan sporten gisteren, ontdekte ik dat het inzetten van de lenzen niet geheel vlekkeloos verlopen moest zijn want het zicht was niet gelijkmatig helder. Bij een uitgebreide inspectie bleek dat de lens niet eens in het rechteroog zat! Waarschijnlijk zat hij nog op mijn vinger.
Laat ik alleen nu net mijn handen gewassen hebben!
:: Balance 2:58 a.m. [+] ::
...
:: donderdag, september 12, 2002 ::
Soms is het zo raar om er achter te komen wat een leven iemand al achter de rug heeft.
Vorige week was ik sinds 5 jaar weer eens terug bij mijn acupuncturist in Amsterdam vanwege lichte rsi-klachten die door het hangen aan de gewichten in de sportschool in korte tijd verergerd zijn. Meneer S. houdt samen met zijn zus praktijk in Amsterdam-west. Het is er niet meer van deze tijd en dat bedoel ik op een positieve manier. Er wordt de tijd voor je genomen, er komt klassieke muziek uit de boxen in de behandelkamer en er worden relatieverende grapjes gemaakt. Kortom, alleen al de aandacht die je krijgt heeft een helende werking! En voor het geld hoef je het ook al niet te laten: in vijf jaar is de prijs met 10% gestegen onder het mom “we hoeven er niet rijk van te worden”.
Over 3 weken vertrek ik naar China. In het kader daarvan ben ik al een beetje Chinees (mandarijns) aan het oefenen. Meneer S. helpt daarbij als ik met al die naalden in mijn arm, schouder en hoofd lig. Gisteren was mijn tweede afspraak. We kwamen te praten over het China van de Chinese Revolutie. Het blijkt dat meneer S. geboren is in Indonesië. Zijn vader heeft in een Jappenkamp gezeten en hij is op 16-jarige leeftijd naar China gevlucht om daar politiek asiel aan te vragen. “Dat was niet zo, zoals het hier in Nederland is hoor”, vertelt hij met een lach op zijn gezicht. Vanwege zijn studie aan de Universiteit aan Beijing werd hij na enkele jaren beschuldigd als ‘rechts contrarevolutionair’. In het kort komt het erop neer dat volgens Mao iedereen die met zijn hoofd werkte inferieur was aan de mensen die handenarbeid deden en was het broodnodig dat deze mensen ‘hervormd’ werden. Daar had hij verschillende vormen voor bedacht. Zo waren er grote werkkampen (daarover kun je lezen in Bittere Kou van Harry Wu), maar ook hervormingsprojecten waarbij mensen naar kleine dorpjes in de verre hoeken van China gestuurd werden om daar de plaatselijke bevolking bij te staan bij het werk op het land (daarover kun je o.a lezen in Balzac en het Chinese naaistertje van D. Sijie). Meneer S. verduidelijkt mij de situatie van destijds in gebrekkig Nederland (ook al woont hij al 20 jaar in Nederland) door uit te leggen dat hij als student 9 yuan verdiende en daarbij nog 3 yuan kreeg als ‘buitenlander’, dat het gemiddelde salaris in de stad ongeveer 5/6 yuan was, dat een gevangene 4 yuan per maand kreeg en dat er op het platteland nog minder verdiend werd. Met de opmerking “maar in Afrika was het nog veel erger” probeert hij het feit dat ‘hij meer dood dan levend van het platteland terugkwam’ een relativerende toon te geven.
Het doet me des te meer realiseren dat een mensenleven raar kan lopen, dat de Chinese overheid al héél lang misdadig is en dat voor meneer S. humor waarschijnlijk een belangrijke factor geweest is in zijn overlevingsstrijd.
Toen ik twee weken geleden aan hem vroeg hoe het met hem was, antwoordde hij : ‘Ik leef nog’. Dat ging dus over meer dan alleen zijn pace-maker.
:: Balance 3:34 a.m. [+] ::
...
:: woensdag, september 11, 2002 ::
Er is een interessante discussie gaande in logland! Bij mijn favorieten: o.a. Verbal Jam en Marti.
:: Balance 3:01 a.m. [+] ::
...
:: maandag, september 09, 2002 ::
Stelling:
Oogkleppen zorgen ervoor dat het doel rechtstreeks en zonder afleiding behaald wordt!
:: Balance 3:33 a.m. [+] ::
...
:: woensdag, september 04, 2002 ::
Helemaal recht van spreken heb ik niet (zie stukje 22 augustus), maar ik ben blij dat de kommertijd wat betreft het nieuws voorbij is. Het parlementaire jaar is weer begonnen en het NOS journaal heeft weer serieus nieuws. Althans, dat tracht men.
Persoonlijk vind ik dat de kwaliteit van de verslaggeving van het nieuws op de publieke omroepen sinds de komst van het commerciële RTL gillend snel achteruit is gegaan. Er komt toch regelmatig een item voorbij waarvan het RTL-gehalte zeer hoog is. Wat dat is een RTL-gehalte? Dat wil zeggen ‘nieuws als amusement; als een vorm van entertainment’. En daar is op zich niks mis mee, maar ik vind dat deze insteek niet thuishoort op de publieke zenders. Ik begrijp het ook niet.
In de marketing leer je dat je als bedrijf of instelling moet positioneren (waar sta ik t.o. de concurrent(en)) en profileren (duidelijk maken waar je voor staat). Ik kan het niet anders verklaren dan dat een of andere onbenul enkele jaren geleden heeft besloten tot positionering naast het commerciële nieuws. Beter zou zijn wanneer ze een eigen koers zouden blijven houden. Het is ook gewoon niet slim: het RTL-nieuws begint om 19.30 en het NOS-nieuws om 20.00. Dat de RTL-kijkers overstappen op het NOS heeft een kleine kans, want waarom 2x het nieuws kijken, zeker wanneer deze doelgroep toch liever naar GTST gaat kijken?!
NOVA moet ook een ander jasje krijgen. Het gesteggel rond de organisatie ervan doet een beetje denken aan het geklooi binnen een zekere politieke partij. Ik vrees dat het een soort veredeld ‘Barend & van Dorp’ zal worden. Sinds 3 dagen heb ik ook een nieuw ontbijt-programma ontdekt met een voormalig VJ als presentatrice. Het heeft ook een balk met informatie dat onderaan in beeld scrolt. Nee, niet bij RTL, maar gewoon op Ned 1.
Waarschijnlijk is het hetzelfde als met het ‘links’/’rechts’-aspect in de politiek. Echte tegenpolen bestaan er gewoon niet meer. Het is allemaal 1 pot nat!
:: Balance 2:52 a.m. [+] ::
...
:: dinsdag, september 03, 2002 ::
Ik ben de laatste weken een beetje speechless (cq. wordless, clueless). Over de LPF wordt door iedere columnist als iets geschreven, dus daar waag ik me maar niet aan. Met mijzelf gaat het zo goed, dat mijn leven gewoon saai is. Misschien is het leuk om toch even te melden dat mijn broertje zijn onafhankelijkheidstrijd begonnen is! Het gaat niet zonder slag of stoot en mijn vader laat ‘m niet zomaar gaan, maar kleine overwinninkjes zijn al geboekt! Het feit dat hij voor zijn laatste studiejaar een lening heeft aangevraagd is al een hele stap vooruit. En deze grote zus vindt dat hij het fantastisch doet. (Niet dat dat er veel toe doet, natuurlijk!).
:: Balance 4:51 a.m. [+] ::
...
|