:: [Marijesblik] ::

:: zaterdag, december 06, 2003 ::

En dan ineens heb ik een trouwring om mijn vinger, heten we officieel anders en hebben we een trouwcontract. Er zijn veel mensen die me vragen of er veel veranderd is en mijn eerste antwoord is ‘nee’. De laatste dagen denk ik er dieper over na. Wat doet het getrouwd-zijn nu met mij? Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dit huwelijk geen garantie is dat hij en ik de rest van ons leven bij elkaar blijven. Ik weet niet wat er ons nog te wachten staat, wat het leven voor ons nog in petto heeft. En of dat wat komen gaat een wig zal drijven of dat het ons alleen maar meer zal verbinden. In wezen doet dat er ook niet zo toe. Ik ben er namelijk wel van overtuigd dat ik er alles aan zal doen om samen oud te worden en ik ben er net zo van overtuigd dat hij hetzelfde zal proberen. Maar heel eerlijk gezegd dacht ik hier voor 10 oktober net zo over. Wat wel meer indruk maakt dan ik vantevoren had kunnen bevroeden is het feit dat ik het gevoel heb een plek te hebben naast iemand. Dat ik bij iemand hoor, die niet familie van me is. Iemand die (onvoorwaardelijk) voor mij kiest en waar ik door naar mijn rechter ringvinger te kijken weer aan herinnerd wordt. En terwijl ik dit opschrijf denk ik meteen ‘gatver, is het dan uiteindelijk allemaal zo banaal, dat het uiteindelijk alleen maar terugvalt op het gevoel ‘bij iemand te horen’?’. Ja, kennelijk voor mij wel. Ik schaam me er ook niet voor. Eerlijk gezegd ben ik er wel trots op dat ik dat als product van gescheiden ouders toch kan denken. Dat ik het mezelf gun om het huwelijk een kans te geven en om mezelf te laten zien dat het ook anders kan. Ik hoop van harte dat het ons gegeven is om het een leven lang te mogen bewijzen.
:: Balance 4:53 a.m. [+] ::
...