:: [Marijesblik] ::

:: donderdag, april 07, 2005 ::

Voor mij is het moeilijk om voor mezelf te kiezen. Ik leer daarom dat een ‘keuze voor mij’ ten kosten gaat van de ‘keuze voor de ander’. En daar voel ik me vaak schuldig over, omdat ik graag iedereen tegemoet wil komen en alles goed wil doen. Soms wordt de keuze voor mezelf danig op de proef gesteld. Mijn eerste automatische reactie is dan: schuldgevoel en twijfel. Maar als ik mijn poot stijf hou en rationeel blijf, realiseer ik me dat die keuze van groot belang is.

Bij aanvang van mijn nieuwe studie heb ik me weer eens heel sterk gerealiseerd dat ik keuzes moet maken en regelmatig nee moet zeggen. Het opnieuw in balans brengen van mijn werkende leven, mijn leven met mijn man, mijn leven met familie en vrienden en mijn vrije tijd valt niet mee. En ik weet zeker dat ik regelmatig tekort schiet. Niet alleen t.a.v. mijn man en vrienden, maar ook t.a.v. mezelf. Het is steeds weer op zoek naar een balans, waarbij het schuldgevoel over een keuze voor mezelf steeds beter te verdragen is.
:: Balance 7:25 a.m. [+] ::
...

Op dinsdagochtend 25 januari is mijn ex-buurvrouw overleden. Haar is een verdere lijdensweg bespaard gebleven. RIP.
:: Balance 11:57 a.m. [+] ::
...

Er staat een ambulanceauto voor de deur van de buren van mijn ouderlijk huis.
Toen ik klein was, woonden daar 7 kinderen met hun ouders. Die kinderen zijn uitgewaaid over de randstad. Meneer heeft de ziekte van Parkinson, mevrouw de ziekte van Alzheimer. De laatste weken zie ik haar soms wezenloos in de vensterbank zitten. Op straat loopt ze met een gebogen hoofd zodat ze bekenden niet hóeft te herkennen. Ze heeft mij vroeger wiskundebijles gegeven. Zou ze de stelling van Pythagoras nog kennen of weten hoe ze een regressievergelijking moet opstellen? Hij heeft het trillen met de medicijnen aardig onder controle en doet met de emotieloze uitdrukking in zijn gezicht erg aan Claus denken. De gedachte ‘de blinde leidt de lamme’ is wel eens in mijn gedachten gekomen. Maar met de hulp van de kinderen en de thuiszorg kunnen ze godzijdank in hun eigen huis blijven wonen.

Er wordt een ambulancebed de woning binnen gereden.
Stilletjes ‘hoop’ ik dat als er iets aan de hand is, het dan maar met haar is. De verwarring van dat grote lege huis zou voor haar teveel zijn, vermoed ik.

En dan ben ik even bij mijn eigen ouders: gescheiden, alleen-wonend. Ze worden er ook niet jonger op en zijn tot op heden kerngezond. Ik ga er eigenlijk altijd maar vanuit dat dat zo blijft. Het contact met elkaar is warm, maar niet frequent. Als een van hen iets overkomt en ze kunnen niet bij de telefoon, dan vrees ik dat het wel eens zou kunnen duren voordat ik of mijn broertjes daar achter komt. Een horror-idee!

Het ambulancebed wordt het huis uit gereden. Er loopt een broeder met een defribillator naast. Ik zie een bos haar en een bleek gezicht. Ze heeft haar bril niet op. Mijn vader heeft ondertussen een van de kinderen gebeld om er zeker van te zijn dat de overgeblevene opgevangen wordt.
Ik hoop dat ze snel weer thuis is, maar ook dat mocht er iets gebeuren met mijn ouders ik het telepathisch zal aanvoelen, of ook tijdig gewaarschuwd wordt door een buur. Maar misschien moet ik toch maar gewoon wat vaker bellen.
:: Balance 6:40 a.m. [+] ::
...