:: [Marijesblik] ::

:: vrijdag, januari 26, 2007 ::

Een nieuw mensje in mijn leven: mijn dochter Isis. Een liefde zo groot, diep en intens.
:: Balance 5:52 p.m. [+] ::
...

Zo vaak heb ik de laatste tijd gedacht dit weblog te eindigen. Sinds de laatste keer is er in mijn leven veel veranderd. Veel waar ik geen verslag van gedaan heb, wel had willen doen, maar geen tijd voor heb gehad. Het is moeilijk om weer te beginnen, omdat er zoveel te vertellen valt. Zal ik dan maar weer gewoon van start gaan?
:: Balance 5:49 p.m. [+] ::
...

Voor mij is het moeilijk om voor mezelf te kiezen. Ik leer daarom dat een ‘keuze voor mij’ ten kosten gaat van de ‘keuze voor de ander’. En daar voel ik me vaak schuldig over, omdat ik graag iedereen tegemoet wil komen en alles goed wil doen. Soms wordt de keuze voor mezelf danig op de proef gesteld. Mijn eerste automatische reactie is dan: schuldgevoel en twijfel. Maar als ik mijn poot stijf hou en rationeel blijf, realiseer ik me dat die keuze van groot belang is.

Bij aanvang van mijn nieuwe studie heb ik me weer eens heel sterk gerealiseerd dat ik keuzes moet maken en regelmatig nee moet zeggen. Het opnieuw in balans brengen van mijn werkende leven, mijn leven met mijn man, mijn leven met familie en vrienden en mijn vrije tijd valt niet mee. En ik weet zeker dat ik regelmatig tekort schiet. Niet alleen t.a.v. mijn man en vrienden, maar ook t.a.v. mezelf. Het is steeds weer op zoek naar een balans, waarbij het schuldgevoel over een keuze voor mezelf steeds beter te verdragen is.
:: Balance 7:25 a.m. [+] ::
...

Op dinsdagochtend 25 januari is mijn ex-buurvrouw overleden. Haar is een verdere lijdensweg bespaard gebleven. RIP.
:: Balance 11:57 a.m. [+] ::
...

Er staat een ambulanceauto voor de deur van de buren van mijn ouderlijk huis.
Toen ik klein was, woonden daar 7 kinderen met hun ouders. Die kinderen zijn uitgewaaid over de randstad. Meneer heeft de ziekte van Parkinson, mevrouw de ziekte van Alzheimer. De laatste weken zie ik haar soms wezenloos in de vensterbank zitten. Op straat loopt ze met een gebogen hoofd zodat ze bekenden niet hóeft te herkennen. Ze heeft mij vroeger wiskundebijles gegeven. Zou ze de stelling van Pythagoras nog kennen of weten hoe ze een regressievergelijking moet opstellen? Hij heeft het trillen met de medicijnen aardig onder controle en doet met de emotieloze uitdrukking in zijn gezicht erg aan Claus denken. De gedachte ‘de blinde leidt de lamme’ is wel eens in mijn gedachten gekomen. Maar met de hulp van de kinderen en de thuiszorg kunnen ze godzijdank in hun eigen huis blijven wonen.

Er wordt een ambulancebed de woning binnen gereden.
Stilletjes ‘hoop’ ik dat als er iets aan de hand is, het dan maar met haar is. De verwarring van dat grote lege huis zou voor haar teveel zijn, vermoed ik.

En dan ben ik even bij mijn eigen ouders: gescheiden, alleen-wonend. Ze worden er ook niet jonger op en zijn tot op heden kerngezond. Ik ga er eigenlijk altijd maar vanuit dat dat zo blijft. Het contact met elkaar is warm, maar niet frequent. Als een van hen iets overkomt en ze kunnen niet bij de telefoon, dan vrees ik dat het wel eens zou kunnen duren voordat ik of mijn broertjes daar achter komt. Een horror-idee!

Het ambulancebed wordt het huis uit gereden. Er loopt een broeder met een defribillator naast. Ik zie een bos haar en een bleek gezicht. Ze heeft haar bril niet op. Mijn vader heeft ondertussen een van de kinderen gebeld om er zeker van te zijn dat de overgeblevene opgevangen wordt.
Ik hoop dat ze snel weer thuis is, maar ook dat mocht er iets gebeuren met mijn ouders ik het telepathisch zal aanvoelen, of ook tijdig gewaarschuwd wordt door een buur. Maar misschien moet ik toch maar gewoon wat vaker bellen.
:: Balance 6:40 a.m. [+] ::
...

In het boek ‘een schitterend gebrek’ van Arthur Japin beschrijft de hoofdpersoon die uit Italië naar Nederland gekomen is over de Nederlandse tolerantie: “Door de Hollandse openheid duurde het even voor ik doorzag wat de Hollanders zelf allang wisten, dat tolerantie iets anders is dan acceptatie, ja eerder het tegenovergestelde en dat zulke verdraagzaamheid tegelijk een slim middel tot onderdrukking is. Iemand die je als je gelijke aanneemt, omarm je onvoorwaardelijk, voor eens en altijd. Maar door iemand te laten weten dat je hem verdraagt, suggereer je in dezelfde adem dat hij eigenlijk een last is, als een zeurende pijn of een onaangename stank waarover je bereid bent tijdelijk heen te stappen. Onder tolerantie schuilt dreiging: de stemming kan ieder moment omslaan. Eenmaal in kaart gebracht wordt ieder individu geacht keurig op zijn eigen plek te blijven met een goed leesbaar etiket, als vergiften in een apothekerskast. Ik vermoed dat dit de werkelijke reden is dat Hollanders zo dol zijn op eigenheid en eigenzinnigheid. Het helpt ze alles wat hun vreemd en anders overkomt weg te bergen in beheersbare en vergelijkbare categorieën.”
:: Balance 9:23 a.m. [+] ::
...

Mag ik een jaartje terug in de tijd? Even proeven hoe het toen ook al weer was. Mijn leven lijkt sindsdien zo veranderd. Ik ben weer een stukje groter, weer een beetje minder naïef, weer een beetje meer gepokt en gemazeld. Nu voelt dat niet lekker. Het is nog niet zo met mij verweven dat het lijkt alsof het nooit anders geweest is. Ik heb de gebeurtenissen zelf nog niet ingehaald, daarvoor gaat het allemaal te snel. Mag ik tot die tijd me nog heel even voelen zoals een jaar geleden?
:: Balance 5:00 a.m. [+] ::
...

Je zou maar tussen de 30 en 40 jaar zijn, een kantoorbaan hebben, er daarom fatsoenlijk uit moeten zien, man zijn en een tas moeten uitzoeken. Het lijkt mij een ramp! En voor de meeste mannen blijkt dit ook zeer moeilijk wijst een onderzoekje op het treinperron uit. Ik zie een houten koffertje waar eerder gereedschap in lijkt te zitten dan belangrijke documenten, een leren aktetas waarbij de associatie van bejaarde pennenlikkers meteen naar boven komt, de eeuwige rugzak die het idee geeft dat de betreffende man een wandeltocht gaat maken, een plastic tasje van de Hunkemoller waarbij ik denk aan corrigerende onderbroeken en een posttas (die zo schuin over de schouder hangt) die eerder past bij een student dan bij iemand in pak. Mijn man is zo’n moderne man van 30 die er voor zijn functie representatief uit moet zien en het dus heel lastig vindt om iets te vinden dat bij al deze voorwaarden past. Hij heeft al jaren een Freitag die past bij de gewone dagen, een zwart leren mapje waar belangrijke papieren in zitten en sinds kort een bruine hippe Puma-tas (formaat aktetas) die we in Italië op de kop getikt hebben. Deze past mooi bij zijn auberginekleurige pak van Boss, maar ergens zit er in mijn ogen toch een stijlbreuk. Kan er nu geen goede ontwerper/ster opstaan die dit probleem eveneens ziet en een tas ontwerpt die voldoet aan de eisen: hip, stijlvol, a4-formaat, jong en praktisch?
:: Balance 5:37 a.m. [+] ::
...