:: [Marijesblik] ::

:: donderdag, november 11, 2004 ::

In het boek ‘een schitterend gebrek’ van Arthur Japin beschrijft de hoofdpersoon die uit Italië naar Nederland gekomen is over de Nederlandse tolerantie: “Door de Hollandse openheid duurde het even voor ik doorzag wat de Hollanders zelf allang wisten, dat tolerantie iets anders is dan acceptatie, ja eerder het tegenovergestelde en dat zulke verdraagzaamheid tegelijk een slim middel tot onderdrukking is. Iemand die je als je gelijke aanneemt, omarm je onvoorwaardelijk, voor eens en altijd. Maar door iemand te laten weten dat je hem verdraagt, suggereer je in dezelfde adem dat hij eigenlijk een last is, als een zeurende pijn of een onaangename stank waarover je bereid bent tijdelijk heen te stappen. Onder tolerantie schuilt dreiging: de stemming kan ieder moment omslaan. Eenmaal in kaart gebracht wordt ieder individu geacht keurig op zijn eigen plek te blijven met een goed leesbaar etiket, als vergiften in een apothekerskast. Ik vermoed dat dit de werkelijke reden is dat Hollanders zo dol zijn op eigenheid en eigenzinnigheid. Het helpt ze alles wat hun vreemd en anders overkomt weg te bergen in beheersbare en vergelijkbare categorieën.”
:: Balance 9:23 a.m. [+] ::
...

Mag ik een jaartje terug in de tijd? Even proeven hoe het toen ook al weer was. Mijn leven lijkt sindsdien zo veranderd. Ik ben weer een stukje groter, weer een beetje minder naïef, weer een beetje meer gepokt en gemazeld. Nu voelt dat niet lekker. Het is nog niet zo met mij verweven dat het lijkt alsof het nooit anders geweest is. Ik heb de gebeurtenissen zelf nog niet ingehaald, daarvoor gaat het allemaal te snel. Mag ik tot die tijd me nog heel even voelen zoals een jaar geleden?
:: Balance 5:00 a.m. [+] ::
...

Je zou maar tussen de 30 en 40 jaar zijn, een kantoorbaan hebben, er daarom fatsoenlijk uit moeten zien, man zijn en een tas moeten uitzoeken. Het lijkt mij een ramp! En voor de meeste mannen blijkt dit ook zeer moeilijk wijst een onderzoekje op het treinperron uit. Ik zie een houten koffertje waar eerder gereedschap in lijkt te zitten dan belangrijke documenten, een leren aktetas waarbij de associatie van bejaarde pennenlikkers meteen naar boven komt, de eeuwige rugzak die het idee geeft dat de betreffende man een wandeltocht gaat maken, een plastic tasje van de Hunkemoller waarbij ik denk aan corrigerende onderbroeken en een posttas (die zo schuin over de schouder hangt) die eerder past bij een student dan bij iemand in pak. Mijn man is zo’n moderne man van 30 die er voor zijn functie representatief uit moet zien en het dus heel lastig vindt om iets te vinden dat bij al deze voorwaarden past. Hij heeft al jaren een Freitag die past bij de gewone dagen, een zwart leren mapje waar belangrijke papieren in zitten en sinds kort een bruine hippe Puma-tas (formaat aktetas) die we in Italië op de kop getikt hebben. Deze past mooi bij zijn auberginekleurige pak van Boss, maar ergens zit er in mijn ogen toch een stijlbreuk. Kan er nu geen goede ontwerper/ster opstaan die dit probleem eveneens ziet en een tas ontwerpt die voldoet aan de eisen: hip, stijlvol, a4-formaat, jong en praktisch?
:: Balance 5:37 a.m. [+] ::
...

Vandaag staat op nu.nl het volgende:

'Weblog bijhouden slecht voor gezondheid'
AMSTERDAM - Internetters die een lifelog, een weblog in een vorm van een dagboek, bijhouden hebben meer last van slapeloosheid, hoofdpijn, maagklachten en sociale problemen. Dit zegt een groep Britse psychologen die een aantal studenten onderzocht zonder weblog (41 studenten) en de resultaten vergeleek met studenten die wel een weblog bijhouden (94 studenten).
"We hadden verwacht dat de webloggers 'gezonder' waren dan de niet-schrijvers. Maar de loggers kwamen het slechtste uit de test," aldus Elaine Duncan van de Glasgow Caledonian University. "Eigenlijk ben je waarschijnlijk beter af als je helemaal niks schrijft."

Dat laatste is ongeveer hetgeen dat hier de laatste maanden gebeurt. Maar er komt een tijd dat dit ook weer anders wordt.

:: Balance 6:56 a.m. [+] ::
...

Ontroerd was ik toen ik gisteren Sabine Dardenne, getuige tegen Marc Dutroux op televisie zag. Wat een sterke vrouw!
:: Balance 7:47 a.m. [+] ::
...

Ken je dat gevoel dat je krijgt na een ‘innerlijke’ ontdekking te hebben gedaan? Een soort van oh-ja beleving waarbij zich een knoop in je buik ontwart. Ik heb dat wel eens als ik mezelf een diepe vraag stel en dan op zoek ga naar het antwoord. Het eerste antwoord voelt meestal niet zo ‘goed’. Bij het volgende stapje merk ik dat ik dichterbij kom: de knoop wordt losser. Als ik de moed heb om verder te gaan, kom ik vaak uit bij het antwoord dat op dat moment het beste voelt.

Tijdens het leren van mijn tentamen afgelopen weekend heb ik me regelmatig afgevraagd waarom ik dit ook al weer doe. Waarom ik dit de komende 6 jaar wil doen. Waarom ik zo nodig een ander vak wil leren. Regelmatig ben ik in paniek geschoten met de gedachte dat ik dit vakje nooit op tijd in mijn kop zou krijgen. Dat ik dit nooit ga halen. Maar ieder tentamen heeft tot nu toe anders uitgewezen. Dus waarom dan toch die onzekerheid? Bij Oprah Winfrey heb ik wel eens een aflevering gezien over het weghalen van barrières die de weg naar je persoonlijke doelen blokkeren. Het is daarvoor belangrijk om te weten wat die barrières dan zijn. Vaak heb je daar een ander voor nodig, maar zelf kun je ook een heel eind komen. De gedachte dat ik dit vak nooit tot een goed einde zou brengen voelde als het opwerpen van zo’n barrière voor mezelf. Het staat synoniem voor de gedachten dat mijn vorige studie maar een eenvoudige sociale wetenschap was en dat ik over mijn Vwo-diploma 9 jaar gedaan heb. Het is me niet eens gelukt om een gymnasium-opleiding af te ronden. En op zoek gaande naar mijn innerlijke barrière op dit gebied, kwam ik juist bij die periode uit. De periode van de derde klas, waarin ik voor bijna ieder vak me een ongeluk leerde en steeds maar een onvoldoende of net voldoende scoorde. Sterker nog, de exacte vakken waren meestal 3-en en 4-en. Ik heb toen vaak gedacht dat al dat geploeter zinloos was. Dat ik toen ik eenmaal de overstap naar het vwo gemaakt had het met stapjes beter is gegaan, ik mijn studie daarna nominaal gehaald heb en binnen een half jaar een baan had, heb ik deep down toch niet helemaal goed opgeslagen. Het lijkt alsof ik nog steeds hang in de gedachte ‘laat maar het heeft geen zin, want ik red het toch niet’. En dat terwijl ik toch echt zolangzamerhand zou moeten weten dat ik wel de ‘brains’ heb. Het wordt hoog tijd om mijn eigen zelfbeeld op dit gebied maar eens een beetje op te krikken en de innerlijke barrière omver te werpen en recht op mijn doel af te gaan. En dan denken ‘dit krijg ik toch maar mooi voor elkaar!’. De knoop is ondertussen los geschoten.
:: Balance 9:44 a.m. [+] ::
...

Door mijn studie psychologie kom ik in aanraking met veel interessante onderzoeken, theorieën, begrippen en zelftesten. Bij veel dingen vraag ik me af hoe dat nu bij mezelf zit. Zo ook bij het fenomeen ‘Locus of Control’. In het kort komt dit begrip er op neer of je als persoon het gevoel hebt of je zelf in staat bent controle te krijgen/hebben op de gebeurtenissen in je leven. Zo heb je mensen die een interne ‘locus of control’ hebben en geloven dat ze zelf grip hebben op wat er in hun leven gebeurt en zelf richting geven aan hun gedrag, en mensen die een externe ‘locus of control’ hebben en het gevoel hebben dat vooral het lot en toevallige gebeurtenissen van invloed zijn op hun gedrag. Dit gevoel van controle wordt voor een groot deel bepaald door je opvoeding en de gebeurtenissen in je ontwikkeling als mens. Door de scheiding van mijn ouders toen ik 13 jaar oud was, heb ik heel lang het gevoel had dat ik zelf geen controle had over het verloop van pijnlijke, emotionele dingen in mijn leven. Ik heb me vaak ‘lamgeslagen’ gevoeld en niet in staat om het leven een andere wending te geven. Een externe ‘locus of control’ dus. Nu jaren later heb ik geleerd om mijn leven actief richting te geven op het moment dat het dreigt uit het spoor te lopen. Er heeft dus een verschuiving plaats gevonden naar een interne ‘locus of control’. Wil je zelf kijken hoe jij wat dit betreft in het leven staat, doe dan dit testje.
:: Balance 5:02 a.m. [+] ::
...

Wat word ik schijtziek van mensen die naar alcohol grijpen om hun emoties 'de baas' te zijn. Grow up!
:: Balance 4:06 a.m. [+] ::
...

Gisteren stond ik vooraan in de Melkweg bij de 7-koppige band Oi Va Voi. Wat een feest! Jonge mensen die met heel veel plezier muziek staan te maken, nog onbedorven door commercie of groot succes. Ik dacht ‘schattig’ toen ik klarinettist Steve een beetje onhandig zag bewegen en trompettist Lemez als enige het publiek durfde aan te spreken. Maar met ‘schattig’ doe ik deze getalenteerde mensen wel tekort, het was gewoon ‘niet-gelikt’. En dat spreekt aan! Wie weet staan ze over 2 jaar in het wat grotere Paradiso en ziet het er dan uit als een geoliede machine. Dat ze na afloop een biertje drinken met het publiek, zoals gisteravond, dat zie ik ze dan ook nog wel doen. Maar het genieten van het opkomende succes, zal dan een ander gevoel zijn: meer vanzelfsprekend. Eind dit jaar, begin volgend jaar vertelde drummer Josh mij moet er een nieuwe c.d. uitkomen. Ben benieuwd of ze de kwaliteit en uniekheid kunnen vasthouden. Hou ze in de gaten!
:: Balance 6:19 a.m. [+] ::
...

Mijn leven is vol de laatste weken. Naast een deeltijd baan, volg ik per weerk 2 tot 3 avondcolleges, heb ik een sociaal leven, staan we op het punt een huis te kopen en moet dit lijf ook onderhouden worden in de sportschool. Maar je hoort me niet echt klagen, want wat doen we toch een leuke dingen!!!
- luisteren naar fado's vertolkt door Mafalda Arnauth
- naar de opera Der Rosenkavalier van Strauss

:: Balance 9:22 a.m. [+] ::
...

Vandaag in de trein zaten twee vriendinnen van Turkse afkomst. Ze spraken gelukkig Nederlands met elkaar, zodat ik ze tenminste kon verstaan. Ze hadden steeds de slappe lach. Over niks! Terwijl het een grote bron van irritatie voor anderen was, vond ik het juist erg aanstekelijk. Het deed me afvragen wanneer ik voor de laatste keer zo onbedaarlijk niet-te-stoppen-last-van-je-buik gelachen heb. Lachen doe ik bijna iedere dag wel eens. Maar zo gegiebeld? Is het zo dat je als volwassene minder vaak de slappe lach hebt? Verandert het lachen naarmate je ouder wordt? Valt er nog wel wat te lachen als we oud en gerimpeld zijn?

Ik geloof dat ik voor mezelf moet constateren dat ik er wel een stuk serieuzer op geworden ben. En dat is ergens toch wel jammer!
:: Balance 5:22 a.m. [+] ::
...

Een muzikaal pareltje, ceedee van 'Oi va Voi' - Laugther through Tears. Binnenkort life te horen op Nederlandse bodem in de Melkweg.
:: Balance 3:59 a.m. [+] ::
...

Een paar keer per jaar word ik overvallen door klein leed, klein leed dat groot leed wordt en groot wereldleed. Dan denk ik dat ik de depressieve vrienden in mijn leven precies kan aanvoelen, dan verlies ik hoop dat het op deze aarde nog een beetje beter wordt en mis ik de mensen die dood zijn ineens vreselijk. Dan word ik overmand door verdriet. En net als angst of depressie zijn dit geen rationele gevoelens en is er geen enkele reden voor mij om me zo te voelen, omdat ik het gelukkigste wezen op deze aarde ben. Maar dat doet er dan even niet toe. In de psychologie heet dit een groot ‘empathisch’ vermogen te zijn. Je zou het ook ‘weltschmerz’ kunnen noemen. Welk naampje je eraan geeft, makkelijker maakt het niet. Wel verdraagzamer. Nu ik 32 jaar oud ben, weet ik zolangzamerhand hoe ik in elkaar steek. Dan is dit een periode dat ik me even rot mag voelen en het moment erop ontroerd door alle prachtige dingen in mijn leven. Weet ik dat het niet komt omdat ik ongesteld moet worden. Ik pak mezelf op en ga weer aan slag. Niet om de wereld te verbeteren, maar om de wereld dicht bij mij een beetje fijner te maken. Om anderen (net zoals ze dat bij mij doen) te laten voelen dat ze niet alleen staan. Ik heb al eens eerder hier gezegd, dat er na een dalende periode vanzelf weer een periode van stijging komt. En misschien is dat morgen wel al! Nu wil ik alleen maar heel graag dat Tibet bevrijd wordt van de Chinezen, vriendin T. weer een beetje licht ziet in deze donkere dagen en dat mijn lieve neefje en nichtjes zich nooit zo hoeven te voelen! O ja, wat dacht je van wereldvrede........:-)
:: Balance 10:23 a.m. [+] ::
...